فرامرز شریفی

Faramarz Sharifi

فرامرز شریفی

فرامرز شریفی معمار ایرانی است. او در سال ۱۳۱۵در تهران متولد شد. شریفی در سال ۱۳۳۴ وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در سال ۱۳۴۲ با درجه عالی از این دانشکده فارغ التحصیل شد. او از سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۷۲ با مهندسان مشاور آرتیمان همکاری می کرد و از سال ۱۳۷۲ فعالیت حرفه ای مستقل خود را آغاز نمود. او همچنین از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۱ عضو کمیته معماری حوزه معاونت شهرسازی و معماری شهرداری تهران بوده است.او داوری چند دوره «جایزه بزرگ معمار» را نیز در کارنامه فعالیت های خود دارد. آثار فرامرز شریفی متاثر از اندیشه های معمارانی چون ماریو بوتا، رنزو پیانو، مایکل گریوز، کارلو اسکارپا و هوشنگ سیحون است. شش سال تحصیل زیر نظر هوشنگ سیحون در دانشکده هنرهای زیبا، تجربه پرباری را برای شریفی به همراه داشته است. او اخلاق در طراحی معماری، استفاده بجا و درست از مصالح و سادگی مینیمالیستی در طرح را از سیحون آموخته است.آثار معماری او از لحاظ تنوع مصالح، حجم های خالص و توپر، تاکید بر محورهای تقارن، سازمان دهی های مرکزی، فضاهای محصور شده در فرم هندسی معین به معماری کلاسیک نزدیک است. از این رو می توان آثار او را تلاشی برای تلفیق سلیقه کلاسیک در کالبدی مدرن دانست. حجم های ساختمان های او سنگین، توپر و دارای سلسله مراتب فضایی کلاسیک هستند. بخش های متصل به زمین با مصالح خشن تر و سنگهای چند ضلغی بندکشی شده پوشیده می شود و انتهای ساختمان با سقفهای شاخص، تعریف می شود. سطوح بناهای او معمولاً با قاب بندی هایی تقسیم می شوند که از اختلاف سطح یا اختلاف رنگ و جنس مصالح ایجاد شده است. نماها همواره متوازنند و این توازن یا از طریق تقارن و یا با ایجاد تعادل میان فضاهای پر و خالی نما حاصل شده است. استفاده از احجام خالص و قواعد هندسی مشخصه نماها و فضاهای داخلی آثار شریفی است.

آثار

خانه در سعدآباد، ۱۳۵۶

مجموعه مسکونی گرامی، ۱۳۶۵

ساختمان مسکونی در کامرانیه، ۱۳۶۹

مجموعه مسکونی در احتشامیه، ۱۳۶۹

مجموعه مسکونی ندا، ۱۳۷۰

خانه دیباجی، محمودیه، تهران، ۱۳۷۱

خانه امیری، دزاشیب، تهران، ۱۳۷۵

ساختمان مسکونی در نیاوران، ۱۳۷۶

ساختمان اداری کردستان، تهران، ۱۳۸۲

دفتر کار برای یک همکار، محمودیه، تهران، ۱۳۸۳

---

ساختمان مسکونی دزاشیب